Καλό καλοκαίρι!

Το blog μας από σήμερα βρίσκεται επίσημα σε καλοκαιρινές διακοπές!

Για όσους από εσάς δεν μπορείτε να κάνετε χωρίς αυτό (!..), υπάρχει πάντα το αρχείο με το πολύτιμο υλικό μας!!!

Και βέβαια, μην ξεχνάτε την ιστοσελίδα του σχολείου!  (Μπήκαν και καινούριες φωτογραφίες!)

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ, αγαπημένα μου!

Και είπαμε: μακριά από την τηλεόραση! Το μυαλό σας σας είναι πολύτιμο, για να το αχρηστεύετε!!!

ΡΑΝΤΕΒΟΥ, ΑΝΑΝΕΩΜΕΝΟΙ, ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ!

(Κλικ για το τραγούδι)

«Τώρα έχουν κλείσει τα σχολεία. Έχουμε καλοκαίρι.

Μαζεύουμε λουλούδια και τζιτζίκια και γεμίζουμε το γραφείο

του πατέρα και τα τραπέζια όπου σκύβαμε τις νύχτες του

χειμώνα διαβάζοντας λατινικά.

Αντί για αλάτι ρίχνουμε κρυφά δυο φούχτες ήλιο στο φαΐ που

μαγειρεύει η μάνα μας.

Το μεσημέρι δε θα φάει κανένας.

Μέσα στα πιάτα θα γυαλίζει ο ήλιος.

Ο πατέρας θα ‘ναι σοβαρός.

Η μητέρα λυπημένη.

Εμείς θα κάνουμε πως δεν ξέρουμε τίποτα.

Θα κοιτάμε απ’ το παράθυρο τον ήλιο και θα κρυφογελάμε.

Εμείς θα φάμε το φαΐ μας. Κι όταν έρθει μεθαύριο ο χειμώνας,

ακόμα ο ήλιος θα φέγγει στην καρδιά μας.

Άρχισε κείνο το παιχνίδι που ‘χε τελειώσει.

Οι παπαρούνες μέθυσαν από ήλιο κ’ έγιναν κόκκινες πεταλούδες

που γεμίζουν τον αέρα, κάθουνται στ’ άσπρο καμπαναριό

της μικρής αγροτικής εκκλησιάς και ζυγιάζουνται στους

ώμους των περιστεριών.

Τούτη την ώρα δεν ξέρουμε τίποτα να πούμε- μια κι ο ήλιος

που ξέρει απ’ όλους πιο πολλά μας φωνάζει να παίξουμε

στον κάμπο.

Τώρα δυο λουλούδια και δυο αχτίνες δεν κάνουν τέσσερα – κάνουν

την ψυχή μας.

Κι ένα τριαντάφυλλο και μια πεταλούδα δεν κάνουν δυο- κάνουν

ένα Θεό.

Κι ένας Θεός κάνει όλα.

Λοιπόν, η ψυχή μας μαζί με την ψυχή του Θεού πόσα κάνει;

Ο δάσκαλος δεν ξέρει.

Εμείς ξέρουμε πως κάνει: ένα.

Το διαβάσαμε σήμερα στο ανοιχτό βιβλίο του ήλιου, σήμερα

που ξεχάσαμε όλα τα βιβλία.»

(Γιάννης Ρίτσος, Από το «Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού»)